„Las Bukowy w Skarszynie”

Został powołany Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 15.12.1980r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody , które w późniejszym czasie zostało zastąpione Zarządzeniem Wojewody Dolnośląskiego  z dnia 28 grudnia 2001r. w sprawie ogłoszenia wykazu rezerwatów przyrody utworzonych do dnia 31 grudnia 1998r.na terenie województwa dolnośląskiego. (Dz. Urz. Woj. Dolno. nr 172 poz. 3104). Obecnie obowiązującym aktem prawnym jest Zarządzenie nr 6 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska we Wrocławiu z dnia 28 stycznia 2011r. w sprawie rezerwatu przyrody „Las Bukowy w Skarszynie” (Dz. Urz. Woj. Dolno. nr 28 poz. 350).

Rezerwat w chwili obecnej nie posiada planu ochrony, ani obowiązujących zadań ochronnych. Na terenie rezerwatu obowiązują zakazy wymienione w art. 15 ustawy o ochronie przyrody (tekst jednolity – Dz. U. 2013 poz. 627 z późn. zm.). Nadzór nad rezerwatem sprawuje Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska we Wrocławiu.

Rezerwat obejmuje obszar lasu o powierzchni 23,68ha położony na terenie Gminy Trzebnica w województwie dolnośląskim. Rezerwat w całości położony jest na gruntach w zarządzie Nadleśnictwa Oborniki Śląskie. Rezerwat stanowi leśną enklawę wśród gruntów rolnych i obszarów zabudowanych, na zboczach zwanych Bucznikiem , granicząc poprzez strumień Mielnica ze wsią Skarszyn od zachodu.

Celem ochrony rezerwatu jest zachowanie fragmentu lasu bukowego z interesującymi oraz rzadkimi roślinami zielnymi. Stwierdzono tu występowanie m.in. kokoryczy wątłej Corydalis intermedia, konwalii majowej Convallaria majalis, kopytnika pospolitego Asarum europaeum, kruszczyka szerokolistnego Epipactis helleborine, łuskiewnika różowego Lathraea squamaria, przplaszczki pospolitej Hepatica nobilis, wyżpina jagodowego Cucubalus bacciger oraz złoci małej Gagea minima.

Teren rezerwatu stanowią wzniesienia morenowe (polodowcowe) zlodowacenia środkowoeuropejskiego, zbudowane głównie z utworów morenowych (głazów, glin i żwirów) oraz trzeciorzędowych iłów i piasków. Na całej długości obszaru występują liczne bezimienne, niewielkie wzniesienia i dolinki. W rezerwacie występuje dobrze zachowany płat siedliska kwaśnej buczyny niżowej Luzulo pilosae-Fagetum. Stosunkowo najmniej zmienionym siedliskiem o najbogatszym gatunkowo runie są płaty żyznej buczyny niżowej Galio odorati-Fagetum, występujące głównie w południowej i wschodniej części zboczy. Wzdłuż strumienia Mielnica ciągną się niewielkie płaty łęgów jesionowo – olszowych Circaeo-Alnetum, w runie których napotkać można m.in. niewielkie kępy śnieżycy wiosennej Leucoium vernum. Jest to teren najbardziej zdegradowany, który graniczy bezpośrednio z zabudowaniami, powodując stosunkowo łatwe przedostawanie się na teren rezerwatu roślin synantropijnych. Przy wschodniej i południowej granicy rezerwatu występują również płaty grądu środkowoeuropejskiego Galio Carpinetum betuli.